მე მარტოობა შემაყვარა შენმა ფერებამ, დაღლილ ოცნებას დაეკარგა აზრი ჩვეული, შენთან ალერსში აღსასრული არ მემტერება, და მენატრება მარადმწვანე შენი სხეული.
როცა ვუყურებ სხვისი ხელი როგორ გეხვევა დაჭმუჭნულ წელზე, სინანულით მევსება მკერდი, მე უშენობით ტანზე ჯინსი შემომეხევა, და დავეგდები ედგარ პოსთან ყორანის გვერდით.
ჩემო ძვირფასო, რადგან ყველას ეკუთვნი ახლა, ბედნიერების სათავეა შენი სისრულე, ჩვენ განშორებას უსასრულო სიმძიმე ახლავს, და უცხო სევდა უნაპირო ბანკთან მისული.
შენ კი მსოფლიო სიყვარულით დარჩი გართული, და აღარაფერს გეუბნება ჩემი ქართული.
